Mijn hond valt uit aan de riem
Herkenbaar?
Je loopt in het park met je hond en je ziet al in de verte de grote zwarte hond van de buren aankomen. Je pakt de riem wat korter vast, want de vorige keer verliep die ontmoeting niet zo vriendelijk en je hond ziet de andere hond nu ook. Zijn lichaam begint spanning te vertonen. Hoe dichter de andere hond bij jou komt, hoe korter je de riem moet vastpakken, want je weet al wat er gaat gebeuren: hij gaat als een bezetene blaffen en als de hond te dicht bij komt, zou het zomaar kunnen zijn dat hij de hond bijt. Je geeft nog een ruk(je) aan de riem en loopt met het schaamrood op je kaken stevig door. Je hond blaft en springt nog wat na en de riem laat je pas weer vieren als jullie elkaar lang en breed zijn gepasseerd. Pfiew.. de schade valt mee: hooguit een deukje in je ego.
Gelukkig zijn er manieren om hiermee om te gaan! Toch..!?
Wij mensen zijn, net als honden trouwens, goed in vermijden, dus we gaan wandelen op rustige tijdstippen of we wandelen steeds minder. En als we die betreffende buurman met die grote zwarte hond zien, gaan we snel de andere kant op. Maar wat nu als jouw hond begint te generaliseren?
Generaliseren betekent grofweg het veralgemeniseren van conclusies. De eerder door je hond getrokken conclusie, dat die grote zwarte hond van je overburen stom of eng is, breidt zich uit: grote bruine honden krijgen dezelfde respons en ineens ook de iets kleinere zwarte exemplaren, daarna de kleinere bruine honden en nu ook alle witte honden, etc. etc. Binnen no-time is het hek van de dam en alle honden zijn stom. Het feest is compleet: je kunt nergens meer rustig wandelen.
Je hond is niet stuk: hij heeft bepaalde dingen geleerd. Dat het precies die dingen zijn die voor jou niet leuk zijn, dat moge duidelijk zijn, maar stuk is je hond niet. Een hond blijft zijn leven lang leren en verbanden leggen, en daar gaan we gebruik van maken.
Het kan echt anders en ik laat je graag zien hoe.
Neem je contact met me op?